Comparto esta joya digitalizada por la Biblioteca Nacional, para amantes de la literatura y, por supuesto, la caligrafía. Disfruten de ella.
Autor: Mónica Bar
Desde la gran pantalla
Comienzo esta idea tomando prestada la iniciativa del Consejo General de la Abogacía Española sobre su selección de las mejores Películas jurídicas de la historia. Observen que entre este selecto listado no aparece ninguna película protagonizada por una mujer, no sé en el resto. (más)
Subiendo por las paredes
Las paredes y los muros sirven de termómetro social. Si existe algo vivo en estos momentos en nuestra sociedad es el estudiantado. Los recortes en la enseñanza están mellando a la generación más preparada de la historia del Estado español, y delatando a un gobierno incapaz de entender los mecanismos de supervivencia de nuestra sociedad. Entre ellos, la cultura, la formación y la I+D, de cuya promoción se jactan todos los países avanzados del mundo. Continuar leyendo «Subiendo por las paredes»
Siguen pintando paredes?
No lo puedo evitar, cada vez que veo un buen graffiti (un graffiti artístico, se entiende, no vandálico) remontarme a la niñez.
Fuimos las y los primeros graffiteros en nuestras casas, el portal, el colegio o los wc públicos. La idea no era delinquir, si acaso marcar territorio, como hacen los animales. Pero este tipo de «graffitero/a» era a quien menos se apreciad@. Inmediatamente venía alguien detrás para descalificar su conducta: «el burro do quiera que va, deja su huella», o algo así.
La intención impresa en las paredes era denunciar, acusar, elogiar, inmortalizar el amor. Echo de menos aquellos corazones atravesados por cupideñas flechas.
Obviamente, aquellos escritos apuntaban dos cosas: la necesidad de la comunicación y la germinación de las redes sociales. Y aquí seguiremos, como siempre, buscando paredes sobre las que manifestarnos, aunque ahora sean de led, de plasma, Tft.
Las plazas del pueblo se llaman ahora «FeisBuc», y a sus muros acuden gentes de todas las edades, mal que nos pese, sumisamente, sea cual fuere el mensaje.
Mónica Bar. GC. mbc
Códigos secretos?
La grafología tiene muchas virtudes según el sentido común y la osadía que le quieran echar algun@s prendas. No sé lo que tiene de ciencia o de seudo ciencia, pero tengo claro que el «seudo descubrimiento» que presento en este post, podría ser elaborado por cualquier criatura con ordenador.
Cábalas y volteretas esotéricas para demostrar la pertenencia de la imputada Charo Porto a una secta. La posibilidad de que en su firma se halle impreso un código secreto. Y miren, yo aporto dos códigos, de barras, claro y la firma de C.P. invertida.
Como cuando vemos monstruos en las nubes, sombras en las paredes o caras de presidentes en los muros del metro. En fin, todo el mundo tiene derecho a imaginar.
Donde algunos ven un código secreto, yo veo una letra de colegiala inocente, muy, muy posiblemente forzada por las circunstancias, cuya firma, inquietante, habla de la otra Rosario, de arranque, decisión y fortaleza.
Y esa despedida «Atentamente le saluda», tan protocolaria, que suena al latinajo «morituribus te salutam», en fin.
Son sólo reflexiones, motivos que encierran un feo asunto.
Hasta el siguiente post.
Y piensen, la carga de la prueba, nadie es culpable mientras no se demuestre.
George Orwell
Orwell, coñecido pola satírica ANIMAL FARM, ou pola futurista «1984», foi un agudo observador británico da nosa Guerra Civil, motivo polo que desenvolveu unha interesante investigación sobre España, «incluida Cataluña», á que lle dedicará un volume especial.
O seu borrador desvela unha atormentada grafía, con enlaces aéreos, correccións, firmeza e concreción nos detalles. Tacha e corrixe o escrito, como calquera persoa creadora. Por fortuna agora temos a oportunidade de corrixir o escrito con ordenador, que se non, vaia chapuza!
Foise co vento, para M.Villota
Se non fose porque a estas alturas case todo o mundo coñece o triste final de María Villota, ousaría especular sobre o ritmo frenético e inestable da súa caligrafía. Dos seus espazos para coller aire e ao mesmo tempo brindar o xusto oco ás persoas que a precisaban, familiar e profesionalmente falando.
Falaría das súas angustiosas «chimeneas» que ocultaban o seu perpetuo sorriso, o seu optimismo reclacitrante que non permitiu que seguise atada ao chasis do seu bólido, a súa segunda pel.
Este post-lembranza vai para ti.
Se non fose porque nunca estiven sequera preto de ti, nin sequera me teño por devota da Fórmula 1, diría que o teu afán pola «pole», non viña marcado polo desexo de poder, ambición malsán, senón por un imperativo xenético. Deixando os puntos e o corpo atrás, te viches envolta nunha voráxine da que non poideches liberarte, obrigándote a abandonar tantas cousas no camiño; en realidade, a toda ti.
Tamén diría que no teu proxecto vital xiraba en torno a vivir o día a día porque coñecías, máis ben intuías, o golpe de macheta final. Prolongaches o teu quefacer durante algo máis dun ano; todo un modelo de xenerosidade.
A túa vida física escapou, o teu «eu etéreo» MMMaría , deixa unha ardora no circuíto no que soñaches competir. A vida non foi un agasallo para ti. Morrer aos 33… amolaríame que alguén especulara con esa fatídica idade. Non barallo eses tópicos, María. Gústame verte como un exemplo vital, unha referencia inda por asimilar nas novas xeracións de rapazas que neste momento elaboran os seus soños.
Creo que xa especulei abondo.
Benvida ao cadro de honor da historia das mulleres pioneiras. Grazas, voadora princesa de Éboli!.
Mónica Bar. Perita Calígrafa
Fermosa e brutal á vez
gabinetecaligrafico@gmail.com / tfno.: 669 060 265 /
«Excelente calígrafo y conducta intachable»
Faro de Vigo, 11-9-1913 |
Se ben en España é certo que nos últimos tempos polapularizouse a raíz do caso dun tesoureiro indecente, chama a atención que moitas veces esta profesión segue a ser unha incógnita.
Repasaba unha enquisa dunha colega arxentina (Inés Rosa Baldatti, «Calígrafo público. Unha profesión poco conocida») na que preguntanba a un grupo de avogad@s, e a outro grupo de de xente lega na materia, acerca das funcións dunha/dun perit@. O resultado é sorprendente, pese a que tod@s @s avogad@s coñecían a profesión de Calígraf@ públic@, o certo é que unha media do 40% descoñecía certas funcións desta profesión como a identificación de impresoras ou faxes, a distinción entre tintas ou mesmo a autoría dun escrito. E unha alta porcentaxe de avogad@s (31%) confunde, segundo a enquisa, a pericia caligráfica coa grafoloxía. No caso do público en xeral, esta confusión ascende ata un 43 %.