Etiqueta: perita calígrafa

Opinión: Os «apócrifos» papeis de Bárcenas

No hai nada máis vintage que o libro de Bárcenas. Non hai nada máis desexado para unha perita calígrafa neste momento, que as follas soltas resaltadas en amarelo do saboroso manuscrito do extesoreiro do PP.
Mais a pesar da excitación que poida producir tal caligráfico festín incluso me atrevería a dicir que cos ténues indicios achegados podería a argumentar sobre a autenticidade ou a falsidade dese manuscrito; pero a prudencia e a ética profesional me OBRIGAN a gardar silencio. Silencio en canto aos contidos eo ao rigor científico que deben presidir un informe técnico desa natureza, moi lonxe do cacarexo que divulgan certos medios producindo vergoña allea.
En calquera caso e dado o rebumbio que está a armar o caso de marras, houben de contestar unha morea de preguntas e insinuacións nada habituais nun oficio tan discreto “a la par que” técnico, que esixían pórme a altura das circunstancias.
Entrei a saco sen remorsos contra os mercachifles para emular aquela interesante pasaxe en que Xesús a emprende a zoupadas contra os mercaderes do templo -raro nel, adalide da paz-. Pois ben, contra tanto trapalleir@ desta profesión contestarei que non, que non, que non podo tomarme en serio as análises grafolóxicas que describen ou frivolizan coa personalidade de ninguén. Que nada ten que ver a pericia caligráfica, ou as análises documentais cunha vertente grafolóxica de tinte esotérico, propia de embaucador@s e oportunistas. 
Contáronme que nun programa da cultísima Intereconomía presentouso un suposto “grafólogo” anunciando que Bárcenas tiña problemas de próstata; vaia cráneo privilexiado! Non hai máis que pensar na súa idade. Que diría ese bruxo se non soubese nada do autor do manuscrito? Aí quería eu velo!
A personalidade non “reside” na forma de ningún travesaño, en ningún gancho, en ningún óvalo pinchado, nin en ningún til en maza.
Se nos poñemos así, continúo coa fábula, porque ao D.Luis se lle escapan as filias e as fobias cos grafemas, así pois, averiguei que tanto apreza a “Paco A.C.”, que se iría de sidrinas con el. Que o ten medio enfilado ao “M. Rajoy” a pesar de rendirlle pleitesía; pola contra, aplastaría «á Cospedal» por activa e por pasiva. Por favor… non me vaian tomar en serio 😉
En fin falamos de autenticidade ou falsidade -sobre unha fotocopia?- pericia incómoda desde logo. Aínda máis coa transcendencia do caso, porque o realmente transcendental, caligráfica e ideoloxicamente, é se son certos os contidos. Que mira ti por onde, aplicado a ese falseamento, en lingüística forense, fálase de falsidade ideolóxica. Se Luis «o Cabrón», como o alcuman, é o chivo expiatorio, desde logo, está pondo ao PP do revés. 
Pensemos que se o mal xa está feito tamén son chegados os tempos de desenmascarar @s defraudadores e apartar a mancha maldita de Lady Macbeth.
Que este caso sirva e teña o alcance necesario para que as barbas de todos os partidos, sindicatos, FUNDACIÓNS viciños se poñan ao clarexo, pola hixiene democrática deste país.

Despacito y con buena letra

Artigo do xornal El País

Las nuevas tecnologías han desterrado la caligrafía

Ya apenas se escribe a mano un apunte, una firma bancaria

Pero la escuela garantiza su supervivencia

Un amanuense de metáforas de ANTÓN CASTRO

La caligrafía es la búsqueda de la belleza a través de la expresión escrita. La caligrafía se hace con lentitud, con voluntad de perfección, con concentración y con un afán estético. En la escritura caligráfica un@ quiere dar lo mejor de sí mism@ con plena conciencia. Y se hace con una especial delectación: la/el calígraf@ (y tod@s som@s calígraf@s de alguna manera en algún momento de nuestra vida) disfruta, percibe una sensación placentera en esa relación entre la mano, el papel, la tinta y lo que se quiere decir. La/el calígraf@, por ese acto de suprema concentración o abstracción, reflexiona, ordena el pensamiento, se ofrece a7/ a la otr@: a quien le vaya a leer.
Ler todo o texto de Antón Castro poeta y periodista (as modificacións xenéricas coa @ son miñas).